Οι εργαζόμενοι ήταν και είναι πάντα οι μοναδικοί πραγματικοί δημιουργοί του πλούτου

Δέκα ετών πια το ευρώ έχει ενηλικιωθεί αρκετά ώστε να μπορεί κάποιος να εκτιμήσει τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Ολόκληρο το οικοδόμημά του είχε στηριχτεί σε μια μεγάλη προσδοκία: ότι το ενιαίο νόμισμα θα επέτρεπε στην Ευρώπη να γίνει μια ανταγωνιστική παγκόσμια δύναμη με πολιτική και κοινωνική σταθερότητα.

Πώς ακριβώς; Ως προς αυτό, οι πολιτικές ηγεσίες και οι κεντρικοί τραπεζίτες καλλιέργησαν στους ευρωπαϊκούς λαούς μια μεγάλη αυταπάτη: ότι με το αγγλοσαξονικό νεοφιλελεύθερο μοντέλο και την ευελιξία της εργασίας, οι ευρωπαϊκές χώρες θα εξασφάλιζαν αιώνια ανάπτυξη.

Για να συμβεί αυτό, θεώρησαν ότι έπρεπε να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια των εργαζομένων. Για να τους πείσουν να υποστούν τις θυσίες που επέβαλε το Μάαστριχτ, τους υπέβαλαν σε χρόνιες κινδυνολογίες: αν δεν περικοπούν οι κοινωνικές δαπάνες, αν δεν συγκρατηθούν οι μισθοί, αν δεν διευκολυνθούν οι απολύσεις, αν δεν γίνουν ιδιωτικοποιήσεις, τότε μια οικονομική κρίση θα είναι αναπόφευκτη.

Οι κοινωνικές δαπάνες ψαλιδίστηκαν, οι μισθοί καθηλώθηκαν, οι απολύσεις πολλαπλασιάστηκαν, οι δημόσιες επιχειρήσεις ξεπουλήθηκαν. Αλλά η οικονομική κρίση δεν απετράπη. Αντίθετα, μάλιστα, εκείνα ακριβώς που οι ευρωτραπεζίτες συνιστούσαν ως φάρμακα για την ανάπτυξη είναι σήμερα οι αρρώστιες που δυσχεραίνουν την έξοδο από την κρίση.

Η αχίλλειος πτέρνα του ευρώ βρίσκεται στους διαχειριστές του. Πολιτικές ηγεσίες και ευρωτραπεζίτες το είδαν από την αρχή σαν ένα λογιστικό εργαλείο στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου. Ο μοναδικός στόχος τους ήταν πάντα η καθήλωση της αμοιβής της εργασίας. Οι ευρωπαϊκές χώρες καθήλωσαν τους μισθούς και τα ημερομίσθια, ώστε να γίνουν οι επιχειρήσεις τους πιο ανταγωνιστικές και οι αγορές τους πιο ελκυστικές για τους ξένους επενδυτές.

Το παράδειγμα της Γερμανίας είναι διδακτικό. Μπήκε στη δεκαετία το 1990 με μισθολογικό κόστος κατά 25% υψηλότερο από το μέσο ευρωπαϊκό. Σήμερα το έχει επιστρέψει στα επίπεδα του 1986. Οι Γερμανοί κέρδισαν σε ανταγωνιστικότητα. Όμως αυτή η πολιτική της μισθολογικής στασιμότητας έφερε αναιμία στην ανάπτυξη, αφού καθήλωσε την αγοραστική δύναμη του 90% των γερμανικών νοικοκυριών.

Την ίδια πολιτική ακολούθησαν και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Γι΄ αυτό ακριβώς δυσκολεύονται σήμερα να ξεκολλήσουν από την κρίση. Τα «πακέτα σωτηρίας» προς μεγάλες, μεσαίες ή μικρές επιχειρήσεις δεν έχουν κανένα νόημα, όταν η περιορισμένη αγοραστική δύναμη των εργαζομένων τούς απαγορεύει την κατανάλωση (κι όταν μάλιστα η αγοραστική τους δύναμη θα μειωθεί ακόμη περισσότερο αύριο που θα κληθούν να ξεπληρώσουν αυτά τα «πακέτα» με υψηλότερους φόρους).

Στα δεκάχρονα του ευρώ οι εργαζόμενοι, που από τη μια στιγμή στην άλλη βρίσκονται στον δρόμο, δεν έχουν κανέναν λόγο να το χειροκροτούν. Είναι τα πρόβατα επί σφαγήν που θυσιάστηκαν στον βωμό του. Αλλά η νέμεση έρχεται μετά τη θυσία τους με αυτή τη διαπίστωση: χωρίς αυτούς δεν μπορεί να υπάρξει έξοδος από την κρίση. Γιατί οι εργαζόμενοι ήταν και είναι πάντα οι μοναδικοί πραγματικοί δημιουργοί του πλούτου

Ρούσσος Βρανάς

η δίκια μας άποψη είναι όπως λέει το ρητό: "το Δis εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού " ελπίζουμε πως οι ευρώ-Τραπεζίτες και οι ευρω-Πολιτική ηγέτες να καταλάβουν πως ο εργαζόμενος κόσμος δεν αντέχει αλλη πίεση πρέπει να αναθεωρήσουν και να μας αποδείξουν τελικά πως το €ύρο μας δεν είναι αυτό που μας δείξανε τόσα χρονια αλλα ότι είναι ένα χρήσιμο εργαλείο στα χερια όλον μας να μας αποδείξουν πως πήραν το μήνυμα και να αναθεωρήσουν!!!